Chapter 14.

 

Don't Let Me Go...

 

 

 

- Louis zaczekaj! – usłyszałem za sobą, ale nie zatrzymywałem się, biegnąc przed siebie, aż dotarłem do recepcji.

- Przed chwila przywieziono tu chłopaka.. wypadek samochodowy.. kręcone włosy.. szczupły.. rozcięta głowa.. – mówiłem chaotycznie, gestykulując. Starsza kobieta spojrzała na mnie znad swoich okularów i zapytała.

- Jest pan kimś z rodziny?

- Narzeczony. – odpowiedziałem automatycznie. – Gdzie on jest?! – wykrzyczałem zdenerwowany.

- Louis, spokojnie. Pani zaraz nam wszystko powie. – usłyszałem nad swoim uchem uspokajający głos Irlandczyka.

- Pan Styles znajduje się na bloku operacyjnym, na pierwszym piętrze. – odpowiedziała spokojnie, sprawdzając coś w komputerze. Słysząc to zachwiałem się, a gdyby nie Niall zaliczyłbym posadzkę. Boże.. co ja mu zrobiłem!? Poczułem świeże łzy na policzkach i rzuciłem się do windy, naciskając przyciski, by któraś przyjechała.

- Ej, spokojnie. – usłyszałem za sobą głos szatyna, który objął mnie ramieniem, a ja wtuliłem się w niego, łkając.

- To moja wina.. on przeze mnie.. Liam.. – szeptałem nieskładnie. Chłopak jedynie westchnąłem i przytulił mnie mocno, po czym weszliśmy do windy i ruszyliśmy na piętro. Gdy tylko drzwi się rozsunęły, wybiegłem i skierowałem się w stronę bloku operacyjnego. Niewiele myśląc złapałem za klamkę, ale odbiłem się od drzwi. Były zamknięte. – Harry.. Harry – krzyczałem, po czym upadłem na kolana, chowając twarz w dłoniach. Dopiero teraz dochodziło do mnie, że przeze mnie chłopak może.. umrzeć. Boże.. jeśli cos mu się stanie, ja tego nie przeżyje. Dlaczego zawsze musze coś zjebać? Mogłem wziąć inny samochód, ale ja nie.. Ja musiałem chcieć zrobić na nim wrażenie. Jaki byłem głupi! I Jeszcze ta jazda.. Mój boże on mógł przeze mnie zginąć. Łkałem w swoje dłonie, oddychając urwanie.

- Skarbie. – usłyszałem szept nad swoim uchem i uniosłem spojrzenie. Nade mną pochylała się Perrie. – Już spokojnie Lou. – szepnęła i uklęknęła obok mnie, przytulając mocno.

- Co ty tutaj.. – zacząłem drżąco.

- Niall dzwonił, więc natychmiast przyjechałam z Zayn’em. – powiedziała i powoli pomogła mi wstać. Dopiero teraz zauważyłem jak wyglądała. Włosy spięte w koka, bez makijażu, zwyczajne dresy oraz bluza. Jej oczy były opuchnięte, więc pewnie też płakała. Po chwili dołączył do nas mulat, również mnie przytulając. Westchnąłem cicho, próbując opanować łzy. – Chodź, usiądziemy. – szepnęła dziewczyna, ciągnąc mnie na krzesełka. Usiadłem, a oni obok mnie. Po chwili dołączyła do nas druga parka. Szatyn podał mi kubek z gorącą czekolada. Wziąłem go w dłonie i dopiero zdałem sobie sprawę jak bardzo było mi zimno.

- Louis.. co się stało? Dlaczego Harry tutaj trafił? – zapytała delikatnie dziewczyna. Zadrżałem i szepnąłem.

- Mieliśmy wypadek na autostradzie. Wjechał w nas pijany kierowca, jadący po prąd naszą częścią ulicy. Wjechał prosto w stronę po której siedział Harry.. boże to wszystko moja wina. – spuściłem głowę, przełykając słone krople. – Po co to proponowałem.. mogliśmy wrócić spokojnie do domu.. odstawiałbym go.. pocałował na do widzenia i umówilibyśmy się na jutro.. ale nie.. ja musiałem zaszaleć.. musiałem.. – jęknąłem, mając do siebie ogromny żal. Naraziłem go na ogromne niebezpieczeństwo, przez moją głupotę.

- Skarbie, co się stało? – zapytała cicho, przytulając mnie.

- Gdy.. podjechałem po niego był zachwycony moim Audi.. strasznie mu się podobał.. i ja.. obb..obiecałem, ze gdy będziemy wracać.. pojedziemy autostradą.. żeby wypróbować jego możliwości..  jechaliśmy tak szybko.. i weszliśmy w zakręt.. a tam ten mężczyzna.. nie miałem nawet szansy skręcić.. nie dało się.. on.. wjechał prosto w .. Harry’ego.. – szepnąłem, łkając cicho. 

- A tobie nic nie jest skarbie? Jak się czujesz? – zapytał Zayn, obserwując mnie uważnie.

- Nie.. ze mną jest okej. – szepnąłem i spuściłem głowę, ocierając policzki.  – Jeśli jemu.. coś się stało.. cos poważnego.. ja tego..

- Louis, dość! Nie możesz myśleć w taki sposób! Musimy być pozytywnie nastawieni! Może po prostu złamał sobie palec i po to go zabrali! – powiedział stanowczo Liam.

- Ale jeśli coś mu się stało.. ja sobie nie wybaczę. – szepnąłem cicho, pociągając nosem.

- A tak w zasadzie.. to gdzie wy razem do chuja byliście do tej pory? – zapytał zdziwiony Niall, a moje policzki mimowolnie zaczerwieniły się, przypominając sobie wszystko. Każdy pocałunek i dotyk jego dłoni. Tak delikatnych, gdy głaskały mój policzek. Miękkość jego skóry i nagle zdałem sobie sprawę, ze mogłem doprowadzić do tego, ze już nigdy bym go nie pocałował, a to mną wstrząsnęło. – Więc? – pytał chłopak, a ja uniosłem niepewnie wzrok, tak iż na pewno zauważyli moje rumieńce. – No mów! – pospieszał mnie.

- Przestań na niego naciskać! – fuknęła na niego dziewczyna, trzymając mnie za rękę. – Harry i Louis byli na randce skoro już tak koniecznie chcesz wiedzieć! – powiedziała na głos, a ja zarumieniłem się jeszcze bardziej. Wszyscy trzej spojrzeli na mnie zszokowani.

- Na randce? Harry był na randce z Lou. – powtórzył tępo blondyn.

- Tak, byli na randce. Najpierw w teatrze gdzie występowały jego siostry, a następnie na kolacji rodzinnej. Coś jeszcze chcecie wiedzieć, debile? – warknęła na nich dziewczyna, a ja uśmiechnąłem się słabo.

- Skąd wiesz? – zapytałem, spoglądając na nią.

- Pomagałam Harry’emu się ogarnąć, bo świrował przed spotkaniem. Myślałam, że wyjdę z siebie i stanę obok.

- Czyli.. podoba ci się Harry, tak? – zapytał Zayn, a ja spojrzałem na niego i niepewnie kiwnąłem głową. – Od kiedy i dlaczego ja nic nie wiedziałem!? – obruszył się chłopak.

- Od kiedy tylko się tutaj przeprowadził. – szepnąłem, spuszczając zmieszany wzrok.

- AHA! – wykrzyczał Liam, do tej pory dziwnie milczący. Wszyscy spojrzeliśmy na niego zdziwieni, a on spojrzał na swojego chłopaka i powiedział z szerokim uśmiechem. – Wisisz mi ostry seks, kochanie! 

- Co? – jęknąłem zdezorientowany.

- Założyłem się z tym debilem jeszcze pod koniec zeszłego roku szkolnego, że jesteś gejem, wiesz? Gdy tylko do naszej drużyny dostał się Tom. Widziałem jak patrzyłeś na jego tyłek! Powiedziałem Niall’owi o swoich podejrzeniach, ale on stwierdził, ze przesadzam, po czym się założyliśmy o no cóż.. coś perwersyjnego, a teraz? Wygrałem! – powiedział i odtańczył swój dziki taniec radości, a ja nie mogłem się nie uśmiechnąć. Jak dobrze mieć kogoś takiego przy sobie w tej chwili. Odkąd pamiętam zawsze byli przy mnie gdy ich potrzebowałem. Zawsze mogłem liczyć na ich wsparcie, a czasem wystarczyło, żeby pojawili się obok, a ja już nie mogłem przestać się uśmiechać. Byli dla mnie jak rodzina. Najlepsza rodzina. Tak się cieszyłem, że są przy mnie. Nagle drzwi otworzyły się z hukiem, tak iż wszyscy podskoczyliśmy i jak jeden mąż spojrzeliśmy w stronę bloku operacyjnego z którego wyjechało łożko.. a na nim chłopak. Wstałem, chcąc podbiec, ale lekarze skręcili, wjechali do windy i zaraz ich nie było.

- Harry.. - szepnąłem przerażony, widząc to, a na moich policzkach pojawiły się łzy. Starłem je jednym ruchem i zobaczyłem mężczyznę w średnim wieku, wychodzącego z bloku. Miał na sobie biały fartuch i okulary. Podszedł do nas i zapytał.

- Czy któreś z Was jest rodziną pana Styles’a?

- Jestem jego narzeczonym. – powiedziałem natychmiast, patrząc na mężczyznę. Zmierzył mnie wzrokiem, po czym zaprosił za chwilę do swojego gabinetu.

- Jak to narzeczonym?! Zaręczyliście się?! – pisnęła podekscytowana dziewczyna, a ja jedynie pokręciłem głową, idąc za mężczyzną.

 - Coś musiał powiedzieć, żeby pozwolono nam wejść. – usłyszałem jeszcze jak tłumaczył jej Niall. Zapukałem do drewnianych drzwi, zaglądając do środka. Lekarz ruchem dłoni wskazał mi fotel naprzeciwko biurka.

- No cóż. – zaczął, gdy zająłem miejsce. – Stan Harry’ego jest poważny. Jego noga została złamana w dwóch miejscach, ma złamane żebro oraz wstrząs mózgu. Musiał bardzo mocno uderzyć o szybę podczas wypadku. Jego życiu nie zagraża już niebezpieczeństwo, ale nie mniej jednak stan jest poważny. – zadrżałem, słysząc to wszystko. – Czy pan także brał udział w wypadku? – zapytał.

- Tak.. ja prowadziłem. – powiedziałem cicho.

- Tak mi się właśnie wydawało. Ma pan dużego siniaka na skroni. Zaprowadzę pana teraz na badania, trzeba sprawdzić czy nie jest ci nic poważnego. – powiedział i wstał, po czym wyszliśmy z gabinetu, kierując się do zabiegowego. – Drogie panie, proszę zbadać tego młodego człowieka, zmierzyć ciśnienie, obejrzeć czy nie ma żadnych ran powypadkowych. – polecił dwóm pielęgniarkom, po czym powiedziało mnie. – Nie martw się Harry’m jest w dobrych rękach. Wszystko będzie dobrze, tylko trzeba wierzyć. Wiara często czyni cuda. Szczególnie w tym miejscu. – po czym wyszedł, a ja zostałem zabrany do innego pokoju. Po wszystkich badaniach i pewnym stwierdzeniu, iż poza kilkoma siniakami, rozciętą nogą oraz kilkoma ranami na dłoni nic mi nie jest.

- Przepraszam, czy mógłbym pójść go zobaczyć? – zapytałem cicho jednej z kobiet. Ta uśmiechnęła się pocieszająco i kiwnęła głowa.

- Tylko cicho, dobrze? – pokiwałem twierdząco i wyszedłem, idąc do reszty przyjaciół. Gdy tylko mnie zobaczyli rzucili się z pytaniami. Westchnąłem cicho, a gdy mówiłem z moich oczu polały się kolejne łzy.

- Złamana noga, żebro i wstrząśnienie mózgu.

- O boże. – szepnęła dziewczyna i przytrzymała się swojego chłopaka, a ja skinąłem jedynie głową.

- Możecie jechać do domu. Ja zostaje. – szepnąłem cicho.

- Na pewno? Może jednak zostaniemy z tobą? – zapytała Perrie, podchodząc do mnie i objęła mnie mocno.

- Nie trzeba. Co będziemy tu wszyscy robić? Dam sobie rade sam. – posłałem jej słaby uśmiech. – Zobaczymy się w szkole. – kiwnęli głowami i pożegnałem się z każdym, a po chwili już ich nie było. Zostałem sam w tych pustych, białych ścianach. Westchnąłem cicho i otarłem policzek, po czym wziąłem telefon i zadzwoniłem do mamy.

- Lou? Co się stało? – zapytała zaspanym głosem, odbierając po chwili.

- Mamuś.. ja.. mieliśmy wypadek. – zaszlochałem cicho.

- Co?! Jaki wypadek?! O czym ty Louis mówisz?! – powiedziała przestraszona.

- Jechaliśmy autostradą.. dość szybko.. wjechał w nas pijany facet.. – szepnąłem.

- Nic ci nie jest!? – zapytała przerażona.

- Mi nie.. ale Harry.. on leży nieprzytomny w szpitalu.. ma złamaną nogę.. żebro.. coś z mózgiem.. mamo jeśli on nie przeżyje.. – szlochałem do telefonu.

- Boże, Lou.. – powiedziała cicho. – Boże, przyjadę tam zaraz do was.

- Nie. Zostań w domu z dziewczynkami. Nie mów im nic, a same nie mogą zostać przecież. Zobaczymy się jutro. Przyjadę może wieczorem do domu. Nie wiem.. musze z nim zostać.. To moja wina. – westchnąłem słabo do telefonu.

- Skarbie spokojnie. Siedź z nim, a ja powiadomię jego babcię. – powiedziała cicho. – Lou, będzie dobrze. Pamiętaj, musisz wierzyć. – powiedziała mi czule do słuchawki. Kiwnąłem jedynie głową, choć ona i tak nie mogła tego zauważyć i rozłączyłem się. Odetchnąłem głęboko i powoli ruszyłem w stronę recepcji, zapytać gdzie leży chłopak.

- Przepraszam. – szepnąłem do kobiety siedzącej po drugiej stronie. – Czy mogłaby mi pani powiedzieć gdzie leży Harry Styles?

- Oczywiście.. momencik. – powiedziała i sprawdziła coś w komputerze. – Piętro wyżej, sala dziesiąta.

- Dziękuję. – powiedziałem i skierowałem się do windy, jadąc na górę. Bałem się tego co mogę zobaczyć. Bałem się co z Harry’m. gdy winda się zatrzymała, a drzwi rozsunęły, zamarłem. OIOM – oto co widniało nad wielkimi, szklanymi drzwiami. Zadrżałem. Boże, skoro on jest tutaj to jak bardzo jest źle? Powoli ruszyłem, założyłem na siebie specjalny zielony fartuch i wszedłem powoli, kiwając głową pielęgniarkom
i skierowałem się do sali dziesiątej. Odetchnąłem głęboko i powoli pchnąłem je, wchodząc. Pierwsze co zauważyłem to mrok, paliła się tylko mała lampka w kącie. Ściany pomalowane na blado żółto, a sufit śnieżnobiały. Zadrżałem i powoli przeniosłem wzrok na chłopaka, a z moich oczu automatycznie polały się łzy. Wyglądał tak biednie na tle białej pościeli. Jego brązowe loczki w nieładzie. Bandaż miał owinięty wokół całej głowy, a na policzkach pojedyncze rany. Był podłączony do maszyny sprawdzającej czynności sercowe jak sądzę. Powoli podszedłem bliżej i niepewnie dotknąłem jego dłoni. Był taki blady, rzęsy opadały mu na jasne policzki, tworząc cienie. Usiadłem na taborecie obok łóżka i chwyciłem lekko jego dłoń w swoją.

- Boże, Hazza. – szepnąłem przez łzy. – Boże.. co ja ci najlepszego zrobiłem. Tak strasznie przepraszam. – szeptałem. Patrzyłem na jego spokojną twarz oraz powoli i spokojnie unoszącą się klatkę piersiową. Chyba dopiero teraz uświadomiłem sobie, co do niego czuje. Jak bardzo ważny stał się dla mnie przez tak krótki okres czasu. Czułem skręty w żołądku na myśl co mogło mu się przeze mnie stać. Nie zniósłbym tego. – Tak bardzo cię przepraszam Harry. Wybacz mi, błagam. – szeptałem. – Tak bardzo nie chciałem cię zranić. Tak wiele dla mnie znaczysz. Nie zostawiaj mnie. Błagam cię.

______________________________________________________

Witam Wszystkich < 3 Co tam u Was ciekawego!? U mnie w miarę dobrze. Kończy się pierwsze półrocze. W poniedziałek mam konferencje, więc ten tydzień będzie dość luźny. W piątek jedziemy do kina na Hobbitaaa *..* Muszę się Wam pochwalić, że mam średnią.... 4.9! Jestem z tego strasznie dumna, bo w 3 klasie gimnazjum to serio dobrze! *..* A teraz wracając do rozdziału.. Co myślicie? Mi te rozdziały pisze się jakoś wyjątkowo łatwo, nie wiem dlaczego. Jestem Wam ogromnie wdzięczna za 14 komentarzy pod poprzednim! Moje zdolne pyszczki! A co Wy na to, żeby pod tym było 15-16? Dacie radę to zrobić, co nieee?! Pewnie, że tak! Jestem Wam niezmiernie wdzięczna, że czytacie! Tak więc komentować, polecać bloga i nabijać wyświetleń! *..* Do zobaczenia za tydzień ;))