Chapter 08.

 | Olly Murs - Dear Darlin' |

Lekcje tego dnia bardzo szybko dobiegły końca i po angielskim, który miałem ostatni, wsadziłem słuchawki do uszu i skierowałem się do wyjścia ze szkoły. Pożegnałem się ze znajomymi wcześniej i teraz spokojnie wyszedłem przed szkołę, kierując się chodnikiem do domu. Zastanawiałem się nad wszystkim co stało się podczas jedzenia obiadu. Po tym gdy przyszedł Louis, usiadł obok Eleanor i wszyscy rozmawiali, śmiali się. Wszyscy oprócz mnie. No i oprócz niego. Siedział i jadł swoją kanapkę, nie odzywając się słowem. Teraz rozumiałem o co chodził Lottie. Wydawał się przybity. Raz przyłapałem go na spoglądaniu na mnie. Poczułem wtedy rumieniec, wkradający się na moją szyję i sam szybko spuściłem wzrok. To było dość niepewne i krepujące. Nie wiedziałem jak się zachować, choć było to tylko jedno, krótkie spojrzenie. Westchnąłem cicho i kopnąłem mały kamyczek leżący pod moimi stopami i wszedłem na ścieżkę prowadzącą przez park. Zazwyczaj, gdy miałem trochę czasu wybierałem tę drogę. Była trochę dłuższa, ale niezwykle przyjemnie mi się nią chodziło. Tak wiele zieleni, żółci, czerwieni o tej porze roku. Podziwiałem różnokolorowe liście na drzewach, uśmiechałem się do matek, które spacerowały z dziećmi lub obserwowałem zakochane pary, które siedziały na ławeczkach, przytulając się, karmiąc kaczki lub po prostu rozmawiając. O tej porze zazwyczaj było tu mało osób, więc spokojnie szedłem, rozglądając się. Nuciłem cicho pod nosem i omal nie dostałem zawału, gdy nagle ktoś złapał mnie za ramię. Zamarłem i niepewnie odwróciłem głowę i zesztywniałem, widząc kto to.

- Louis. – powiedziałem tępo, patrząc na niego.

- Cześć Harry. – powiedział pogodnie, a na jego ustach pojawił się lekki uśmiech. – Wracasz do domu? – zapytał grzecznie.

- Emm.. tak, właśnie wracam. – odpowiedziałem, lekko drżącym głosem, więc odchrząknąłem cicho.

- A mogę iść z tobą? Miałem zajęcia dodatkowe, więc Lottie pewnie już w domu, a nie chce wracać sam.

- Okej. Pewnie, możesz iść ze mną. – powiedziałem i zaczęliśmy iść. Czułem się dość niezręcznie. Nie wiedziałem co powiedzieć, a cisza była dość męcząca. Nie wiedziałem jaki temat zacząć. W końcu zdecydowałem się na coś neutralnego.

- Na jakie zajęcia dodatkowe chodzisz? – zapytałem grzecznie.

- Jestem w reprezentacji naszej szkoły w piłkę nożną. Jestem kapitanem drużyny. – powiedział z wyraźną dumą, a ja uśmiechnąłem się. – Nie żebym się chwalił. – dodał szybko.

- Nie, nie. Spokojnie, nie zinterpretowałem tego w ten sposób. – zaśmiałem się lekko. Chłopak zawtórował mi. – Ale to imponujące. Może kiedyś przyjdę zobaczyć jak gracie. – powiedziałem.

- Może. W przyszłym miesiącu będziesz miał okazję.

- Tak? Gracie jakiś mecz czy coś? Wybacz, ale nigdy dotąd nie interesowałem się piłką. – powiedziałem, a chłopak popatrzył na mnie zdziwiony.

- Nigdy? – zapytał szczerze zszokowany.

- Nigdy. – odpowiedziałem szczerze, lekko rumieniąc się na policzkach.

- Wow. – skomentował szatyn. – Rzadko spotyka się chłopaka, który nie interesuje się piłką.

- Jestem jakimś wyjątkiem. – szepnąłem i szedłem przed siebie, spuszczając wzrok. Czułem się trochę głupio. Chłopak, który nigdy w życiu nie grał w nogę? Albo debil albo ciota.

- Hej. – powiedział cicho i poczułem jak kładzie dłoń na moim ramieniu. – Nie przejmuj się tym. Zawsze można to nadrobić. –powiedział pokrzepiająco.

- Nawet nie znam zasad tej gry. Beznadzieja. – westchnąłem i zatrzymałem się przed domem babci. – Ale nie ważne. Ja już uciekam. – powiedziałem cicho. – Do zobaczenia Louis.

- Do jutra. – powiedział chłopak, więc szybko się odwróciłem i ruszyłem w stronę domu, nie dostrzegając już, jak chłopak patrzy na mnie przez dłuższą chwilę. Wszedłem do domu i zobaczyłem babcię, która stała na stole i myła ścianę. Zaraz, zaraz. Ścianę!?  

- Babciu.. Em co ty robisz? – zapytałem niepewnie, kładąc torbę w kącie.

- Myję ścianę, nie widzisz?

- Widzę. Ale.. po co? – zapytałem, a kobieta spojrzała na mnie jak na idiotę.

- Bo była brudna?

- Ale.. to się raczej nie myje, tylko maluje od nowa farbą. – powiedziałem, nalewając sobie soku do szklanki.

- Ty się nie znasz. – mruknęła, wracając do swojego zajęcia, a ja wzruszyłem ramionami, idąc na górę. – Idę się uczyć. – krzyknąłem ze schodów, ale nie otrzymałem odpowiedzi, więc wszedłem do sypialni. Rzuciłem swoje rzeczy na łóżko i wszedłem do łazienki, rozbierając się i wszedłem pod prysznic. Byłem tak zmęczony, że omal nie zasnąłem pod bieżącą wodą. Po dłuższym czasie wyszedłem, zakładając czystą bieliznę, dresy oraz koszulkę i ruszyłem do lekcji. Dla niektórych wydawać by się mogło, ze spędzenie całego dnia w książkach to już przesada, ale takie było moje życie. Czasem poza nauką nie widziałem innego sensu mojego istnienia. Bardzo chciałem w przyszłości być lekarzem. Być kimś, kto będzie mógł ratować innych. Wszystko jedno jaki lekarz, ale najbardziej chciałbym być psychologiem. Być osobą, która będzie pomagała innym w rozwiązywaniu ich problemów. Tylko jak można pomóc komuś, samemu mając problemy. Nierozwiązane problemy i brak pomysłów na ich rozwiązanie. Westchnąłem i zacząłem wkuwać na historię, z której jutro miałem sprawdzian.

~ * ~

- To było banalne. Takie sprawdziany to ja mogę pisać. – stwierdził blondyn, gdy wyszliśmy następnego dnia z sali historycznej.

- Żartujesz?! To była masakra! – kłóciła się z nim Perrie. Westchnąłem i pokręciłem jedynie głową. To jak oni się często kłócą jest wręcz chore. Nie obeszło by się, jeśli w ciągu jednego dnia nie pokłócili by się ze cztery razy.

- Już dość. Nie kłóćcie się. – westchnąłem, gdy wyszliśmy na dziedziniec. – Jest taki piękny dzień, co tu jest rzadkością, więc wykorzystajmy to.

- Co masz na myśli? – zapytał chłopak.

- Mamy teraz godzinę przerwy, więc może chodźmy do tej kawiarni nie daleko. Mam ochotę na lody włoskie. – westchnąłem z uśmiechem, poprawiając torbę na ramieniu.

- Tak, na włoskie. Na pewno. – roześmiał się Niall, a ja spojrzałem na niego niepewnie.

- No na włoskie. – potwierdziłem.

- Chyba raczej, żeby ktoś tobie loda postawił. – śmiał się chłopak, a ja zarumieniłem się, słysząc tę aluzję.

- Niall. – skarciła go dziewczyna. – Przestań się tak zachowywać. Ty we wszystkim musisz widzieć podteksty. To wszystko przez Liam’a. Za dużo seksu było w nocy. – zaśmiała się dziewczyna, a ja z nią, tym czasem blondyn zarumienił się, przez co różowo włosa śmiała się jeszcze głośniej. – Czyli to prawda.

- Przestań! – krzyknął blondyn, ale dziewczyna wręcz zachodziła się ze śmiechu, łapiąc mnie za ramię.

- O mój.. hahaha boże…. Musze to powiedzieć Liam’owi..hahaha jak jego chłopak…hahaha się rumieni..hahah na wzmiankę o seksie.. – śmiała się głośno, a ludzie patrzyli na nas ze zdziwieniem.

- Już, Perrie. Spokojnie. Oddychaj. – poleciłem dziewczynie, uśmiechając się. Po chwili ta uspokoiła się, chichotając tylko, więc zapytałem. – To idziemy?

- Ja zostaję. Drużyna ma teraz trening, więc chcę iść pooglądać Liam’a, - powiedział Niall, a jego oczy zamigotały z radości.

- To może my też zostańmy? A na lody skoczymy po lekcjach? – zapytała dziewczyna, a ja skinąłem jedynie głową. – To chodźmy na boisko.

- Za chwilkę do was dołączę. Tylko skoczę na moment do sklepu. – powiedziałem i skierowałem się na drugą stronę ulicy, wchodząc do jakiegoś sklepu spożywczego. Ruszyłem między regałami, szukając wody oraz drożdżówek. Nagle poczułem uderzenie i zachwiałem się, ale w ostatniej chwili ktoś złapał mnie w pasie, ratując tym samym od bolesnego upadku na pośladki. Powoli uniosłem oczy, napotykając te znajome błękitne tęczówki.

- Chyba spotykanie w takich okolicznościach jest nam już przypisane. – zaśmiał się delikatnie Louis, pomagając mi stanąć w pionie. Przygryzłem wargę, spoglądając na niego, czując jak jego dłonie, ściskają lekko moje biodra, wysyłając przyjemne dreszcze na całe ciało. Patrzył na mnie z lekko rozchylonymi ustami, formującymi się w przyjazny uśmiech. Przez dłuższy czas po prostu wpatrywał się w moje oczy, trzymając blisko siebie, lecz chyba zdał sobie sprawę, bo odsunął się szybko, rumieniąc na policzkach. Jakie to urocze. – westchnąłem w myślach.

- Chyba tak. – odpowiedziałem po dłuższej chwili, a chłopak kiwnął głową. – Dzięki.

- Za co? – zapytał, obracając w dłoni butelkę wody i jabłko.

- Za uratowanie moich pośladków od bolesnego upadku. – odpowiedziałem, posyłając mu uśmiech.

- Nie ma za co. Polecam się na przyszłość. – powiedział, puszczając mi oczko.

- Zapamiętam. –zachichotałem. Rozglądnąłem się po regale i odnalazłem wodę i wziąłem ją. – Wychodzisz?

- Tak, tylko zapłacę. – odpowiedział i obaj podeszliśmy do kasy, biorąc jeszcze po drodze drożdżówkę. Zapłaciłem za swoje zakupy i schowałem do torby, czekając na szatyna.

- To co? Idziemy? – zapytał po chwili. Kiwnąłem głową i wyszliśmy, kierując się do szkoły. Rozejrzałem się na boki i przeszliśmy przez ulicę, wchodząc na dziedziniec. – Musze uciekać na trening. – powiedział chłopak.

- Wiem, ale też idę. Znaczy nie na trening, tylko na trybuny. – powiedziałem niezręcznie. Nie chciałem by pomyślał, że go prześladuję czy coś.

- Serio? Ale fajnie. – powiedział szczerze i złapał mnie za dłoń, ciągnąc w stronę boiska. Zadrżałem lekko na dotyk jego delikatnej skóry. Uśmiechnąłem się, idąc za nim.  – Jak się domyślam, Niall i Pezz też będą?

- Tak, tak. To ich pomysł, więc pomyślałem, że się przyłącze. – powiedziałem, a chłopak kierował się w stronę różowo włosej, która rozmawiała właśnie ze swoim chłopakiem.

- Gdzie Niall? – zapytałem, gdy zatrzymaliśmy się obok nich. Dziewczyna spojrzała na mnie z uśmiechem
i powiedziała.

- Pewnie ze swoim chłopakiem w szatni.  – uśmiechnąłem się i usiadłem obok niej, przygryzając wargę. Louis zamienił kilka słów z dziewczyną, po czym powiedział.

- To my już uciekamy. Do zobaczenia później. – już mieli odchodzić, gdy szatyn zatrzymał się i posłał mi uśmiech, mówiąc. – Mam nadzieję, że ci się spodoba. – kiwnąłem głowa i po chwili chłopaki wbiegli już do szatni, a ja wyjąłem wodę i upiłem łyka.

- Lubisz Lou, prawda? – zapytała mnie koleżanka, siadając obok.

- Owszem. Jest sympatyczny. – odpowiedziałem po prostu, wyciągając pusty zeszyt oraz długopis.

- Sympatyczny czy sympatyczny-sympatyczny? – zapytała z uśmiechem, a ja spojrzałem na nią niezrozumiale.

- Co przez to rozumiesz? – zapytałem.

- Ależ nic, nic. – powiedziała szybko. Wzruszyłem jedynie ramionami i po chwili dołączył do nas Niall, zajmując miejsce obok dziewczyny i oboje zaczęli zachwycać się swoimi połówkami, gdy drużyna zaczynała od rozgrzewki. Uniosłem nieśmiało wzrok, odszukując w tłumie Lou. Przygryzłem wargę i posłałem mu lekki uśmiech, zaczynając skrobać coś w zeszycie. Naszła mnie wena i zacząłem tworzyć, zerkając co chwila na boisko, by sprawdzić czy jeszcze nie grają. Po chwili odłożyłem notatnik z kilkoma wersami i oparłem brodę na dłoniach, patrząc na boisko, gdzie właśnie rozpoczynali swój codzienny mecz. Drużyna miała biało granatowe stroje, wyglądali serio dobrze. Ustawili się i rozpoczęli. Nie wiedziałem
o tej grze nic. No może po za tym, że strzelamy do przeciwnej bramki. Dla mnie wręcz czarna magia, ale gdy przyglądałem się zawodnikom, widziałem emocje towarzyszące im pod czas gry. Widziałem radość, złość, przygnębienie i euforię. Tak wiele różnych emocji na twarzach 22 graczy. Och czyli jeszcze jedna wiadomość. Każda drużyna liczy po 11 zawodników. – westchnąłem sarkastycznie w głowie. Gdy przyjrzałem się wszystkim chłopakom, mój wzrok spoczął wreszcie na Lou. Utrzymywał się właśnie przy piłce i zwinnym slalomem omijał przeciwników, biegnąc do bramki, gdzie po chwili wylądowała piłka, pozwalając tym samym jego drużynie przejąć prowadzenie. Uśmiechnąłem się delikatnie, gdy koledzy podbiegli do niego, przybijając mu piątki lub poklepać po plecach. Jego twarz wyrażała w tamtej chwili tylko radość, zadowolenie, szczęście. Jego oczy wręcz się śmiały. Gdy mieli chwilę przerwy chłopak spojrzał na nas i uśmiechnął się, a ja pomachałem mu lekko, unosząc kciuki w górę, chcąc ukazać swoje zadowolenie. Szatyn zaśmiał się i podbiegł do nas truchtem.

- Czy wy czasem nie powinniście już uciekać na zajęcia? – zapytał zdyszanym głosem, patrząc na nas.

- Powinniśmy. – powiedział blondyn i zerwał się z miejsca, biorąc torbę, to samo zrobiła Perrie, a ja powoli tez to uczyniłem. Przyjaciele zaczęli schodzić z trybun, lecz ja stałem i uśmiechałem się lekko do Lou.

- Jak podoba cię piłka nożna? – zapytał radośnie szatyn, na co zachichotałem nieśmiało.

- Brutalnie, ale widzę ile radości ci.. wam to sprawia. – powiedziałem delikatnie.

- Bardzo dużo szczęścia, zadowolenia, poczucia wartości. – powiedział, kiwając głowa.

- Harry! Bo się spóźnimy. – krzyknęła dziewczyna, czekając na mnie na samym dole. Wzruszyłem ramionami i spojrzałem na Lou.

- Wybacz, ale musze już uciekać. – powiedziałem, zakładając torbę na ramię.

- Rozumiem, ale zapraszam cię jeszcze kiedyś ponownie. Może polubisz ten sport. – powiedział chłopak i lekko musnął moją dłoń, po chwili uciekając na boisko, a ja westchnąłem, czując dreszcze na moim ciele.

- Och, Lou. Co ty ze mną robisz? – westchnąłem cichutko i ruszyłem do przyjaciół.

__________________________________________________________

Tak więc jest ósemka ;) Co myślicie? Wybaczcie te odstępny czasowe, ale trudno mi jest pisać teraz i się uczyć i w ogóle. Ale teraz będzie już lepiej, bo nie muszę codziennie być na różańcu, będzie więcej czasu. Postaram się coś pisać i tak rozplanowywać czas by przynajmniej raz na tydzień był rozdział, lecz nie gniewajcie się, gdy to nie wypali. Czasem po prostu po całym dniu w szkole mam dość i nie mam siły na pisanie ;) A wracając do rozdziału. Komentujcie, piszcie, pytajcie na asku ;) Kocham Was < 3